Afekt patologiczny

W ostatnich dniach mi się załatwić pewną sprawę męczącą, toksyczną i ogólnie niszczącą jakikolwiek wellness psychiczny, z którą się pierdoliłem kilka ostatnich miesięcy. I dość ważną przyszłościowo, mającą wpływ na moją prężną i zajebistą karierę, aby była jeszcze prężniejsza i zajebistsza i która pozwoli mi w końcu osadzić kryształy Swarovskiego na stetoskopie. Zen na mnie taki spłynął, że aż w serduszku zacząłem se nucić.

I w tym stanie rozanielenia, że przed kolejnym pierdoleniem, będę mieć parę dni ciszy i świętego, kurwa, spokoju, zastał mnie w tramwaju kanar, który, jako przedstawiciel szarej i smutnej rzeczywistości uświadomił mnie, że od kilku dni jeżdżę na nieważnej karcie miejskiej i sorry bardzo, ale mandat. Myślą państwo, że mnie tak łatwo z tej cudem uzyskanej różowej chmurki szczęśliwości wyciągnąć? Ni chuja, bo się podjarałem, że mimo braku gotówki, to karę na miejscu mogę kartą zapłacić. A ta na miejscu płatna to nie dość, że znacząco niższa, to jeszcze nie trzeba na pocztę  celem opłaty zapierdalać, a już kiedyś wspominałem, że u mnie na poczcie, to się umiera. I mimo że kara, mimo że konto nieco szczuplejsze, to się, kurwa, i tak czułem, jakbym wygrał życie.