Budzące zgrozę słowo na "cz"

Czas jakiś temu, niedawno całkiem, kiedy brałem prysznic, w czasie namydlania swojej aksamitnej skóry (tu pytanie do ekspertów: lepiej mieć skórę jedwabistą, czy aksamitną? bo nie wiem, a chciałbym mieć tę lepszą) opiętą na muskularnym ciele zauważyłem, że na znamieniu na barku wyrósł mi jakiś dynks. Drobniutki, dwu milimetrowy góra, ale i tak chuj. Zbladłem pewni, serce mi załomotało w szerokiej piersi, bo, kurwa, wszyscy wiedzą, co zmiana znamienia znaczy. Może nie wszyscy, ale znacząca większość kojarzy, ze cokolwiek się ze znamieniem dzieje to czerniak, czyli chujnia z grzybnią i czarna mogiła. Se jeszcze parę razy obejrzałem i nie wydawało mi się, coś narosło. Zacząłem w myślach rozdysponowywać majątek. Mieszkanie dla siostry, oszczędności dla chłopa, kot dla rodziców. Bo wiecie niby wcześnie rozpoznany, niby leczenie, ale tak czy inaczej czerniak zajmuje wysokie miejsce w rankingu nowotworów złośliwych o wyjątkowo chujowym rokowaniu (tu wkracza element edukacyjny. Element edukacyjny: należy pamietać, zwłaszcza jeśli się ma jeszcze zajęcia z patomorfy, lub onkologii, że czerniak nie jest rakiem, gdyż nie wywodzi się z komórek nabłonka. U mnie na Akademii Mieszania Gówna za powiedzenie, że melanoma to rak wylatywało się z zajęć z pizdą z wykrzyknikiem i przyczepioną do końca semestru łatką debila. Koniec elementu edukacyjnego). Sobota wieczór, a ja sobie znajduję nowotwora i trzeba czekać do poniedziałku, żeby coś z tym zrobić. Czujecie klimat, nie? Całą niedzielę se bark oglądałem i coraz bardziej zesrany byłem, w między czasie wygóglałem prywatnych dermatochirurgów i posprawdzałem ceny zabiegu. W poniedziałek skoro świt telefon i umówienie wycięcia już na drugi dzień.

Doktór miły obejrzał, pochwalił dziarę i powiedział, że rzeczywiście coś wyrosło, ale na czerniaka to nie wygląda i mogę wyluzować. Kamienna lawina z serca, a nogi miękkie, bo się z grobu wykopałem. Że nawet wycinać nie trzeba tylko obserwować, chyba że chcę. No jacha, że chciałem wyjebać, przecież jakby zostało, to bym, kurwa, sfiksował od codziennego mierzenia suwmiarką i każde kichnięcie, ból głowy, strzyknięcie w kościach równoznaczne by było z naciekiem i przerzutami. Dziesięć minut i po wszystkim, zdrowie, szczęście i kawałek skóry mniej. Znaczy jeszcze na hist.-pat. czekam, ale na luzaku. Oczywiście gdzieś z tyły głowy się pojawia myśl, że mimo wszystko coś tam znaleźć mogą, ale zen mam większy i tak.

Po tym wszystkim postanowiłem się umówić do dermatologa, żeby obejrzał mi dokładnie wszytskie inne znamiona. I tak jak do kliniki prywatnej umawianie nie się zajęło mi 5 minut, tak tu zaczęła się zabawa, bo znajmych dermatologów nie chciałem wykorzystywać, więc idźmy do przychodni z NFZ-em. Dzień pierwszy: dwie poradnie, w żadnej nikt w rejestracji nie odebrał telefonu. dzień drugi: kolejne dwie, po trzech godzinach dzwonienia rejestratorka odbiera. Okazuje się, że w połowie stycznia nie ma już termniów do końca lutego, a na marzec nie rejestrują jeszcze (witamy w prawdziwym świecie obywatela bez zniajomości medycznych). W drugiej, dwie godziny dzwonienia, termin za tydzień. Zajebiście. Wszystkie znamiona ok, ale kontrola raz na pół roku.

A teraz wyobraźmy sobie, że nie mam kasy i z podejrzeniem czerniaka zapierdalam drogą państwową. Czekam tydzień na dermatologa, potem chuj wie, jak długo na dermatochirurga, co i tak, jak na warunki polskie, jest zajebiście szybko. Potem zabawy onkologicznej nawet sobie nie chcę wyobrażać.

W województwie pomorskim na wiosnę 2013 jest jedno miejsce specjalizacyjne z dermatologii. Nie ma żadnego z onkologii klinicznej i radioterapii onkologicznej. Są za to trzy ze zdrowia publicznego. Nie wiedzą państwo co to i po co to? Ja też nie do końca, mimo trzech tygodni zajęć na studiach (onkologia dwa), ośmiodniowego kursu na stażu i czterodniowego w trakcie specjalizacji z chorób wewnętrznych i powtórki z rozrywki w trakcie nadspecjalizacji, którą niebawem rozpoczynam. kojarzy mi się z kupą frazesów i ładnych słów, z których może coś wynika, ale niekoniecznie. Tu przeczytać można sobie więcej. może się mylę, może ich zadania są zajebiście ważne, ale jako przeciętny obywatel wolałbym, żeby w moim mieście było dwóch onkologów więcej, niż trzech nowych specjalistów ze zdrowia publicznego